Niestety większość osób nie robi nic. W dzisiejszych czasach szczytem odwagi jest potajemne zrobienie zdjęcia i poszukiwanie wyżej wymienionej poprzez media społecznościowe. Hit! Takie właśnie wydarzenie miało miejsce wczoraj. Nie mnie oceniać, tę konkretną sytuację, ale w sieci naoczny świadek napisała tak:
To oczywiście przyczynek do głębszej refleksji. Ja się szczerze pytam, czemu w tej aptece nikt nie wezwał policji czy opieki społecznej? Poczynając od klientów, na paniach farmaceutkach kończąc. My, Polacy: marudy, czepiacze, narzekacze, wiecznie obrażeni na rzeczywistość, ale też zawsze wiedzący lepiej, nie mamy cywilnej odwagi. Będę tu uczciwa, ja też nie zawsze ją mam. Są jednak takie chwile, gdy trzeba zawalczyć. To oczywiście nie twoje dziecko, ale twoja odpowiedzialnośc za brak reakcji. Przez to, że nikt nie reakuje takie mamy, babcie, nianie chodzą z wózkami po mieście pełne przeświadczenia, że są bezkarne i mają prawo bić dziecko.
Bicie dziecka, nie ważne czy po głowie czy nie, to agresja. Wyładowywanie jej na niewinnej istocie to patologia. Nie bójmy się tych słów. To niedojrzali ludzie z problemami, którzy nie powinni mieć pod swoją pieczą żadnej nieletniej osoby. Twoim i moim obowiązkiem jest o tym mówić. Nie jestem fanką wtrącania się w wychowywanie cudzych dzieci. Drażnią mnie ludzie czatujący w piaskownicach na pouczanie innych, ale w takich sytuacjach jak przemoc, musimy działać. W danym momencie, w danej chwili. Zatrzymując wzywajac odpowiednie służby i zabierając dziecko.
Tak powinno działać społeczeństwo broniące swoich najmłodszych obywateli. A to społeczeństwo to ja i ty.
Zobacz też: Jak reagować na przemoc wobec dzieci?
Przemoc fizyczną wobec dzieci akceptuje prawie 50 proc. Polaków, choć w Polsce od kilku lat mamy prawny zakaz bicia dzieci . O tym, z czego to wynika, i jakie szkody wyrządza przemoc całej rodzinie, rozmawiamy z psychologiem – dr Aleksandrą Piotrowską, ambasadorką akcji społecznych Rzecznika Praw Dziecka zapobiegających krzywdzeniu najmłodszych. Większość Polaków nadal uważa, że dziecku można dać klapsa. Z czego wynika akceptacja dla przemocy fizycznej? W większości polskich rodzin dopuszcza się przemoc wobec dzieci. Wynika to w dużej mierze z tradycji. Co więcej – nazywa się ją wychowywaniem albo dyscyplinowaniem . Polski rodzic wymierzający dziecku policzek, dający klapsa , przytrzymujący za ramię w taki sposób, że przez dwa tygodnie utrzymuje się wyraźny ślad, uważa, że jest troskliwy. Jak polscy rodzice wypadają na tle Europy? W kwestii przemocy fizycznej wobec dzieci bliżej nam do Rumunii, Ukrainy, Białorusi niż do krajów zachodnich. To, z czym próbowaliśmy się zmierzyć, wprowadzając m.in. ustawę o przemocy w rodzinie, a co ciągle jest przez sporą część społeczeństwa poddawane w wątpliwość, w krajach europejskich już od ponad 20 lat stanowi rzeczywistość prawną. W Polsce zakaz bicia dzieci reguluje Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Od 2010 roku zapisany jest w nich zakaz stosowania jakichkolwiek kar cielesnych wobec dzieci przez osoby wykonujące władzę rodzicielską oraz sprawujące opiekę lub pieczę nad małoletnim. Ustawa uprawnia pracowników socjalnych do interweniowania, gdy zagrożone jest życie lub zdrowie dziecka. Decyzja taka nie może być podejmowana jednoosobowo, ale wspólnie z funkcjonariuszem policji i przedstawicielem służby zdrowia. Kto najczęściej stosuje przemoc fizyczną wobec dzieci? Zwykle mamy takie skojarzenia: ktoś obcy napadł dziecko w ciemnej uliczce i je...
Ewa Jarosz, doradczyni Rzecznika Praw Dziecka, przedstawiła szokujące dane. Według przeprowadzonych badań, aż 58 procen t rodziców zgadza się ze stwierdzeniem, że "Są sytuacje, kiedy dziecku trzeba dać klapsa ". W 2011 roku taki pogląd zadeklarowało prawie 80 procent Polaków. Cieszymy się, że ta liczba spada, ale wciąż jest za wysoka! Społeczeństwo akceptuje przemoc Na przemoc w rodzinie (tak, klapsy to przemoc! ) wpływa wiele czynników, w tym temperament i charakter rodziców, ich doświadczenia z własnego dzieciństwa czy nieumiejętność radzenia sobie ze stresem. Niestety, brak reakcji ze strony społeczeństwa jest dodatkowym czynnikiem wspierającym przemoc. Choć pewnie słyszeliście to wielokrotnie, apelujemy po raz kolejny – nie bądźcie obojętni i reagujcie, jeśli widzicie dorosłych agresywnie zachowujących się w stosunku do dziecka. W tym wypadku, brak reakcji jest wspieraniem przemocy! Dzieci się nie bije! Rodzic nigdy, niezależnie od sytuacji, nie powinien uderzyć dziecka. Mówiła o tym wielokrotnie Dorota Zawadzka , mówili inni psychologowie i lekarze: dzieci bić nie wolno , koniec i kropka! Mamy tracą cierpliwość, mamy krzyczą , mamy płaczą, rzucają talerzami (albo chociaż maskotkami). To samo robią tatusiowie. Jednak rozlane mleko, bójka w przedszkolu czy bałagan to nie powody, aby uderzyć dziecko. Nie ma powodu, który byłby dobry! Zasmuca nas, że wciąż tak wielu rodzicom wydaje się, że klapsy są skuteczną metodą wychowawczą... Was to nie przeraża? Czytaj także: Pijący rodzice biją dzieci! Apel Rzecznika Praw Dziecka
Babciu, kupiś mi tą kiełbaśkę? – zapytała dziewczynka, stojąca przede mną w kolejce w mięsnym. Biedne dziecko, pomyślałam. Wiek, na oko, wczesnoszkolny, a tak niewyraźnie mówi! Ciekawe, czy ćwiczy z logopedą? I czy dzieci jej nie dokuczają... Od rozmyślań oderwała mnie odpowiedź babci dziewczynki: – Ociwiście, zie ci kupię, kochanie! No cóż. To był przypadek skrajny – do dzieci 7–8-letnich raczej nikt już tak nie mówi. Jednak będąc mamą niemowlaka, miałam okazję się przekonać, iż towarzystwo małego człowieka generuje u dorosłych jakieś dziwne problemy z wymową. Wygląda to mniej więcej tak: przychodzi ktoś z wizytą. Na widok Młodej entuzjastycznie woła: "Ceeeeść, malusku!" – a ja w tym momencie dyskretnie zerkam na stan uzębienia gościa. Może stracił którąś z jedynek? Po powitaniu zwykle następuje wręczenie prezentu, któremu towarzyszy obowiązkowe: "Ziobacz, cio to?". Tu już się zastanawiam, czy przypadkiem się nie obrazić – w użyciu są wyrazy o wydźwięku negatywnym. Później już tylko Młoda ma "cymać laleckę w rącce", bawić się "kloćkami, kacuską lub kubeckiem", "nie ksyceć" itp. Pod koniec wizyty mam dylemat, czy nie polecić odwiedzającemu dobrego logopedy, a po wyjściu gości zastanawiam się, dlaczego ludzie tak dziwnie mówią do dziecka? Rozumiem zdrabnianie – oczywiście w pewnych granicach – choćby dla zaakcentowania, że coś jest małe. Ale słowo "rączka", w przeciwieństwie do "rącki", figuruje w słowniku. Rozumiem wydawanie różnych dźwięków, aby pokazać małemu człowiekowi, jak szczeka pies czy trąbi samochód. Rozumiem uproszczanie pewnych kwestii tak, aby dziecko zrozumiało wyjaśnienia – na wnikliwe studiowanie tematu będzie jeszcze czas. Niestety, mimo najszczerszych chęci nie potrafię się doszukać sensu w seplenieniu czy przekręcaniu słów – zwłaszcza jeśli na co dzień ktoś nie ma problemów z poprawną...
